Από το 1959 προσεγγίζει λύσεις αφαιρετικές, για να καταλήξει σε μια λαμπρή, όσο και μαύρη έκρηξη. Το τόσο μαύρο που έχει κατακλύσει τους πίνακες, διατηρεί την ανάμνηση των "ανθρώπινων περιγραμμάτων" του 1949, αλλά τώρα έχει αποκολληθεί, έχει γίνει σπειροειδές, κινητικό και κοσμικό περίγραμμα-ο άνθρωπος, όντας ο κόσμος του. Η έντονη δραματικότητα και το τόσο μαύρο εμπεριέχουν κίνηση δηλωτική της ζωής. Απεικονίζει το δράμα, αλλά και την εξέγερση που εμπεριέχει τον σπόρο της λύτρωσης.
Το 1967-1968 το πηγαίο και το καθοδηγούμενα τυχαίο κυριαρχούν, αλλά ο αυτοματισμός της γραφής έχει και πάλι τις ρίζες του στο ανθρώπινο ον. Οι εντονές προβολές με τις ρίζες, τα δυναμικά κάθετα σχήματα-όντα, που παρασύρουν ή απλώνουν δαντελένια πλέγματα με παλιρροϊκούς υπαινιγμούς και τέλος η επισημότητα, η αξιοπρέπεια, ο σαφής συμβολισμός των τελευταίων κάθετων γραμμών, το οξύ περίεργο φως που πηγάζει από το απροσδιόριστο άσπρο περιβάλλον, λένε ότι η δικαίωση έχει κατακτηθεί και ο άνθρωπος έχει συναντήσει το πεπρωμένο του.